پژوهشگران آمریکایی می‌گویند؛ افراد سالمند می‌توانند با انجام پیاده روی‌های منظم، استقلال خود را در انجام کارهای شخصی و زندگی روزمره تا ۴۱ درصد احیا کنند. این پژوهش که جزئیات آن در مجله «درمان جسمی سالمندی» به چاپ رسیده نشان می‌دهد که شرکت کنندگان در یک برنامه تمرین پیاده روی هم چنین نقطه اوج ظرفیت هوازی (به معنی حداکثر دریافت اکسیژن) خود را تا ۱۹ درصد بالا برده و به این ترتیب در مقایسه با گروه کنترل عملکرد فیزیکی آن­ها ۲۵ درصد بهبود پیدا می‌کند.
دکتر م. الاین کرس، پژوهشگر دانشگاه جورجیا در آتن در بیانیه‌ای اظهار داشت: طی دهه گذشته، پژوهشگران روی مزایای آموزش‌های تقویتی در حفظ استقلال فردی متمرکز شده‌اند اما از آن زمان تاکنون شواهد مطلوبی در دست نبوده که نشان دهنده تاثیر مثبت پیاده روی منظم در این زمینه باشد. در حالی که در پژوهش اخیر، متخصصان دریافته‌اند؛ پیاده روی مزایای بی‌شماری برای سلامتی دارد که در نتیجه به سالمندان کمک می‌کند در زندگی روزمره خود مستقل باشند.

پژوهشگران در این مطالعات به طور تصادفی ۲۶ فرد بزرگسال را از طبقه کم درآمد و در سن ۶۰ سالگی به بالا انتخاب کرده و برای آن­ها برنامه گروهی تمرین پیاده روی تعیین کردند. در هر نوبت تمرین این افراد باید ۱۰ دقیقه به طور مداوم راه می‌رفتند. پس از گذشت یک هفته این زمان به ۴۰ دقیقه مداوم افزایش پیدا کرد. اینگونه می­توان گفت که پیاده روی به علت تحریک ماهیچه­ها و استخوان­ها سبب افزایش قدرت عضلانی و استخوانی می­ شود و از بروز ناتوانی در افراد مسن جلوگیری می‌کند (سایت اینترنتی تبیان و وی هاکی، ۱۳۷۲).
۱۸٫۲٫ دامنه حرکتی
حرکت در یک مفصل می ­تواند توسط نیروی داخلی یا خارجی بوجود آید. نیروی داخلی بدن می ­تواند توسط عضلات تولید شود و نیروی خارجی بصورت کمک دستی یا مکانیکی اعمال می­ شود. حرکت در یک مفصل در واقع تغییر زاویه آن مفصل است. به زاویهای که حرکات درآن انجام می­گیرد‏، اصطلاحاٌ دامنه حرکتی گویند. در صورت سالم بودن بافت نرم اطراف یک مفصل، دامنه حرکتی آن مفصل می ­تواند در حد مطلوب خود باشد. هرگونه ایجاد تغییر و اختلال در بافت نرم می ­تواند برروی میزان دامنه حرکتی یک مفصل تاثیر گذاشته و آن را تغییر دهد. به طورکلی در مفاصلی با محدودیت حرکتی، دامنه حرکتی نسبت به مفاصل طبیعی کمتر است و همینطور در مفاصل با حرکت بیش از اندازه این امر برعکس می­باشد. دامنه حرکتی را می­توان توسط گونیامتر سنجید.
۱٫۱۸٫۲٫ دو نوع دامنه حرکتی باید مورد توجه قرار گیرد ۱-اکتیو (فعال) ۲-­پاسیو (غیرفعال)
۱-دامنه حرکتی فعال: دامنه حرکتی که بدون کمک هیچگونه نیروی خارجی می ­تواند در مفصلی ایجاد می­ شود یعنی فقط به کمک خود فرد حاصل می­ شود. به طورکلی دامنه حرکتی فعال در مفصلی با محدودیت حرکتی، دامنه حرکتی فعال کمتر خواهد بود.
۲-دامنه حرکتی غیرفعال: دامنه حرکتی که با کمک یک نیروی خارجی ایجاد می­ شود که به طور طبیعی بیشتر از دامنه حرکتی فعال می­باشد. در مفاصل با محدودیت حرکتی، دامنه حرکتی غیرفعال بیشتر از دامنه حرکتی فعال است زیرا ساختارهای کوتاه شده توسط نیروی پاسیو کشیده می­شوند که این امر توسط نیروی اکتیو اتفاق نمی­افتد. دامنه حرکتی از یک مفصل به مفصل دیگر متفاوت است.
۱۹٫۲٫ گونیامتری
۱٫۱۹٫۲٫ تعریف
گونیامتر^[۴۸] وسیله­ای برای اندازه گیری میزان دامنه حرکتی مفاصل است. این کلمه از عبارت یونانی «گونیا^[۴۹]» به معنی زاویه و «مترون^[۵۰]» به معنی اندازه گیری گرفته شده است. برای اندازه گیری دامنه حرکتی هر مفصل باید اطلاعاتی درخصوص انواع حرکت، تحرک استخوانی و اتصالات مفصل، محورها و صفحات مفصل داشت (فصل ۲ و ۱۰).
۲٫۱۹٫۲٫ انواع گونیامتر (شکل ۲-۱۰)
۱-گونیامتر یونیورسال
۲-گونیامتر جاذبه­ای یا سیال^[۵۱]
۳-گونیامتر پاندولی^[۵۲]
۴-الکتروگونیامتر^[۵۳]
شکل ۱۰٫۲: انواع گونیامتر
۳٫۱۹٫۲٫ گونیامتر یونیورسال
این نوع گونیامتر، اولین بار توسط مور طراحی شد. این وسیله انواع مختلفی دارد. از بازوی ثابت، بازوی متحرک و بدنه تشکیل شده است.
بدنه: بدنه گونیامتر دانشگاهی یک دایره کامل و یا نیم دایره مدرج است، معمولاً بدنه­های نیم دایره از ۰ تا ۱۸۰ و ۱۸۰ تا ۰ درجه بندی می­شوند، ولی بدنه­های دایره شکل از ۰ تا ۳۶۰ و ۳۶۰ تا ۰ مدرج شده ­اند. در وسط محور و در نقطه تکیه گاه بدنه، پیچی قرار دارد که بازوهای متحرک و ثابت به آن متصل می­شوند. در هنگام اندازه گیری این نقطه روی محور مفصل قرار می­گیرد.
بازوی ثابت: این بازو به بدنه گونیامتر متصل می­ شود و هیچ حرکتی ندارد و در راستای بخش پروگزیمال مفصل قرار می­گیرد.
بازوی متحرک: این بازو، بخش دیگری می­باشد که به بدنه گونیامتر، در محل محور متصل می­ شود و در هنگام اندازه گیری در راستای بخش دیستال مفصل قرار می­گیرد.
۴٫۱۹٫۲٫ گونیامتر گرانشی یا سیال
این گونیامتر در واقع، انکلانیومتر لگن می­باشد و به وسیله اسکنکار^[۵۴]در سال ۱۹۵۶ طراحی شده است. نیروی گرانش روی نشانگر و فضای پراز مایع یا حباب­های هوا تأثیر می­ گذارد. این وسیله شبیه متر ترازنجار می­باشد و عمدتاً برای اندازه گیری چرخش و یا افت لگن استفاده می­ شود.
۵٫۱۹٫۲٫ گونیامتر پاندولی
این وسیله، توسط فوکس و ران بریمن^[۵۵] در سال ۱۹۳۴ طراحی شد. این وسیله از یک نقاله ۳۶۰ درجه و خط کش بلند ساخته شده است.
۶٫۱۹٫۲٫ الکتروگونیامتر
این وسیله توسط کارپوویچ^[۵۶] در سال ۱۹۵۹ طراحی شد و دارای دو بازو می­باشد که یکی به بخش نزدیک مفصل و دیگری به بخش دورتر مفصل متصل می­ شود. یک پتانسیل سنج^[۵۷] به این دو بازو متصل می­ شود. تغییر در وضعیت مفصل، باعث نشان دادن زوایایی در پتانسیل سنج خواهد شد. این وسیله معمولاً در تحقیقات و مطالعات علمی مورد استفاده قرار می­گیرد.
روش:
مفصلی که اندازه گیری می­ شود، باید بدون پوشش باشد.
بیمار در وضعیت کاملاً آرام قرار می­گیرد و مفصل موردنظر باید کاملاً آزاد باشد.
مفصل باید در وضعیت صفر درجه قرار داشته باشد.
کل روش اندازه گیری برای بیمار توضیح داده شود.
باید تراپیست نزدیک بیمار و روبروی مفصل مورد نظر قرار گیرد.
محور یا نقطه اتکاء گونیامتر، روی محور مفصل مورد نظر قرار می­گیرد.
بازوی ثابت، روی بخش پروگزیمال مفصل ثابت می­ شود.
بازوی متحرک، روی بخش دیستال مفصل ثابت می­ شود.
برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل، تراپیست باید بازوی متحرک گونیامتر را همراه با بخش دیستال مفصل حرکت دهد.
۷٫۱۹٫۲٫ انتخاب گونیامتر
انتخاب گونیامتر در حین اندازه گیری دامنه حرکتی مفاصل عامل بسیار مهمی است اگر بخش­های استخوانی مفصل موردنظر بزرگ هستند، باید از گونیامتر بزرگ با بازوی ثابت و متحرک طویل استفاده کرد و برعکس در مفاصلی با بخش­های استخوانی کوچکتر از گونیامتر کوچک استفاده می­ شود. مثلاً معمولاً انکلانیومترعمدتاً برای اندازه گیری حرکات لگن استفاده می­ شود.
۸٫۱۹٫۲٫ وضعیت قرارگیری بیمار
وضعیت قرارگیری بیمار عامل مهم دیگری است که در حین اندازه گیری دامنه حرکتی مفاصل با گونیامتر باید مورد توجه قرار گیرد. در واقع وضعیت قرارگیری نیمی از روش اندازه گیری است. برای اندازه گیری هر مفصلی به نکات زیر توجه کنید:
مفصل باید در وضعیت آرام و شل قرار گیرد.
مفصل باید در وضعیت صفردرجه یا مبدا قرار داشته باشد.
باید در حین اندازه گیری، اجازه داد تا کل دامنه حرکتی مفصل انجام شود.
بخش پروگزیمال مفصل باید ثابت و بی حرکت باشد. وضعیت توصیه شده خاصی برای اندازه ­گیری دامنه حرکتی با گونیامتر وجود ندارد و عمدتاً به خلاقیت آزمون گر بستگی دارد.
۲۰٫۲٫ عوامل مؤثر بر دامنه حرکتی مفصل